Links op de foto zie je Floriano, die rechter ben ik. Floriano komt uit Italië en belde mij afgelopen week meerdere malen. Maar omdat Floriano met een, voor mijn gevoel vaag, en ook onbekend buitenlands nummer belde nam ik niet op. Maar Floriano was niet voor een gat te vangen en hield vol. Bij zijn negende poging nam ik eindelijk de telefoon op. Misschien was het dan tóch belangrijk dacht ik.
Floriano stelde zich keurig voor en vroeg daarbij meteen of ik het vervelend vond om het gesprek in het Engels te voeren. Dat vond ik prima. Floriano had interesse in de Smart ForFour welke ik te koop had en stelde een aantal vragen welke ik allemaal kon beantwoorden. Op het eind zei hij in zijn Italiaanse Engels : “Ok Niels, i’m taking the plane from Napels to Amsterdam early tomorrow morning. I will rent a car there, and arrive at your company around 12.30 uur. Ok?” Enigszins verbaasd en ook verrast zei ik : Ok, then i’ll see you tomorrow, waarbij ik ook wel zoiets dacht van : Eerst zien, dan geloven.
De volgende dag stond daar inderdaad Floriano voor mijn neus. Helemaal op z’n Italiaans, dus goed in de kleding inclusief bijpassende sneakers, zonnebril op z’n hoofd, en een (overigens prima!) eau de toilette geur om zich heen. Floriano bekeek de auto, en ging akkoord en wilde het liefst meteen terug naar Italië met de auto. Na een bezoek aan de RDW voor de export documenten volgde de betaling. Tenminste, dat was de bedoeling, want dat liep even heel anders dan hoe Floriano het in zijn hoofd had.
Het lukte dus niet en de Mamma Mia’s vlogen door mijn kantoor. Even later lukte het wel om 2.000,- euro over te maken, maar dat was slechts een begin. Het restant kon met geen mogelijkheid overgemaakt worden op dat moment. Floriano keek mij haast smekend aan vroeg : “Niels, amico, can i take the car with me, and transfer the rest tomorrow? I promise you!” Ik vertelde hem dat ik dat niet ging doen. Not a hair on my head zeg maar.
Floriano begreep het wel en zou dan maar de volgende dag, vroeg in de ochtend, terug komen. Ik vroeg hem waar hij dan naar toe zou gaan voor de avond en nacht. Met een grote grijns zei Floriono zonder enige aarzeling : ‘Amsterdam! I love that city!’
De volgende ochtend was mijn (inmiddels) Italiaanse vriend er weer. Ik vroeg hem tijdens de koffie of het leuk was geweest in Amsterdam en met een glimlach en knipoog zei Floriano : “Amsterdam was very, very special Niels”. Wat volgde was de betaling, wat weer de nodige Mamma Mia’s opleverde omdat het er op leek dat het weer niet zou gaan lukken. Uiteindelijk lukte het toch en waren we dus eindelijk klaar.
Op het moment dat ik dit zit te typen rijdt Floriano met de Smart ergens op een snelweg in Duitsland denk ik. Richting zijn eerste stop in Zwitserland vertelde hij mij. Morgenochtend vervolgd hij dan zijn weg naar Napels en daarmee naar huis. Dankjewel Floriano, het was een waar genoegen om je ontmoet te hebben en nog een goede reis amico!