Vroeger, toen ik nog klein was, werkte mijn vader bij een Volvo dealer. Hij had daar een bureau, midden in een showroom, en daar omheen stonden allemaal nieuwe Volvo’s die hij verkocht. Ik raakte daar als kind enorm door gefascineerd, en droomde ervan om later ook zo’n bureau te hebben. Midden tussen de auto’s! Zo gaat dat als kind. Dan wil je later gaan doen wat je vader ook doet. Tenminste, bij mij wel.

Vandaag was het, heel zacht en voorzichtig gezegd, een ietwat druilerige woensdag. En dus bleef de door mij ingeruilde Vespa binnen staan. Die is mooi en wil ik ook graag mooi houden. Geen bak met regenwater voor de Vespa dus vandaag. En zelf was ik vandaag ook wat vaker binnen dan anders. Ik wil namelijk ook mooi blijven zeg maar.

Dus daar zat ik dan vanmiddag. Aan mijn bureau midden in mijn kantoor. Gezellig samen met de Vespa. Je moet toch wat op zo’n drijfnatte dag als vandaag. En toen ik na de lunch een kop koffie had gepakt (geen koffie was ook vandaag geen optie!), en terug liep naar mijn bureau, zag ik het ineens. Ik zag ineens die droom die ik als kind had! De showroom was vervangen voor mijn kantoor, en de Volvo’s waren vervangen door een simpele Vespa. Maar toch…….. Ik zag het gewoon! Echt…..

Even, héél even, voelde ik mij weer dat kind, en soms is dat gewoon harstikke lekker!