Ik neem jullie mee terug naar midden jaren ’90, toen ik als (junior) verkoper werkzaam was bij een autobedrijf in Haarlem, voor een bijzonder maar waar gebeurd verhaal. En ik stond erbij en keek ernaar…
Meneer en mevrouw kwamen vrijwel exact op het telefonisch afgesproken tijdstip de showroom binnenlopen. Hij keurig in het pak, met daarover een lange donkerblauwe mantel jas, en zij in een rok met daarop een witte blouse en ook een mantel jas, maar dan in het licht beige. Mijn collega had meneer de week daarvoor een aantal keer aan de lijn gehad over een hele dure Jeep Grand Cherokee welke wij te koop hadden staan. Bij het eerste gesprek wilde meneer vooral wat informatie over de auto en had hij mijn collega de hemd van het lijf gevraagd. Tijdens hun tweede telefoongesprek, een dag later, ging het over de inruilauto van meneer. Dit was een donkergrijze Citroen XM en ze probeerden het tijdens dit tweede gesprek samen eens te worden over de inruilprijs. En dat werden ze na wat gesteggel uiteindelijk ook. Tijdens het derde gesprek, dit keer twee dagen later, werd er een afspraak gemaakt voor een proefrit.
Mijn collega ontving het echtpaar allerhartelijkst en vroeg ze of ze eerst een kopje koffie wilden nuttigen of direct naar de auto toe wilden gaan voor een bezichtiging en aansluitend de proefrit. Ze besloten om eerst voor de koffie te gaan, want de reis naar Haarlem was lang geweest zeiden ze en koffie was daarom meer dan welkom. Mijn collega nam ook een kop koffie en ging bij het echtpaar zitten, waarbij het gesprek o.a. ging over Brabant (daar woonde dit echtpaar), Zandvoort (daar woonde mijn collega) en over de eerder genoemde Citroen XM van meneer die zo goed zijn best had gedaan tijdens al die jaren trouwe dienst. Gevalletje so far, so good dus…
Na ca. een half uur stond meneer op, want het was tijd voor de proefrit. Mijn collega vroeg als een gebruikelijk onderpand heel beleefd naar het rijbewijs van meneer, die na heel even zoeken in zijn donkerblauwe mantel jas zei : “ach ja, dat is waar ook, die ligt nog in de auto” waarna meneer uitnodigend de sleutels van zijn auto aan mijn collega aanbood als onderpand en vroeg of hij daar misschien akkoord mee wilde gaan. Zijn vrouw bood direct én op datzelfde moment ook nog eens aan om dan maar even te blijven wachten in de showroom tijdens de proefrit, en ik zie het haar nog zeggen : “ga jij maar rijden schat, het wordt tenslotte toch jouw auto, dus ik wacht hier wel even”. Mijn collega ging akkoord en gaf de auto mee aan meneer voor een proefrit, want wat kon er nou misgaan als hij de sleutels had van de auto van meneer met daarin zijn rijbewijs alsmede zijn echtgenote die al wachtende achterbleef in de showroom. Dat zat wel goed dacht hij, maar dat zat het absoluut niet! Niet eens een beetje…
Toen meneer na een uur nog niet terug was, vonden we in eerste instantie dat de proefrit best wel lang duurde, maar omdat zijn vrouw er nog steeds zat, rustig wachtend en lezende in een tijdschrift, bleven we kalm. Maar toen na ruim twee uur ineens zijn vrouw nergens meer te bekennen was gingen de alarmbellen wel even goed rinkelen. Mijn collega was er met open ogen ingetuind en was verschrikkelijk in de maling genomen door deze mensen. De auto was op zeer vakkundige en vooral sluwe wijze gestolen!
Van meneer werd nadien nooit meer iets vernomen en de auto in kwestie is nooit meer teruggevonden. Daarvoor werd het spel té goed gespeeld door o.a. de mevrouw ca. twee uur te laten zitten (dit was natuurlijk vooraf afgesproken) waardoor meneer alle tijd had om Nederland te verlaten en/of de auto in een container te zetten in de haven van Amsterdam, Rotterdam, of Antwerpen, waarmee de auto uit het zicht verdwenen was
En de dame dan? Dit bleek een escort dame te zijn die door meneer (en waarschijnlijk consorten…) was ingehuurd voor eens iets anders dan een happy hour. Deze dame in kwestie werd een aantal weken later uiteindelijk opgespoord door de recherche. Wat bleek, de zogenaamde echtgenote moest haar rol meespelen in dit hele verhaal tegen een zeer riante vergoeding. En heel eerlijk, dat deed ze voortreffelijk! Alleen de opgegeven naam van haar desbetreffende en zogenaamde klant was natuurlijk vals en ze was contact uitbetaald (pin bestond toen nog niet) dus meneer is voor altijd spoorloos gebleven, net als de auto overigens. En die inruilauto waar de sleutels van waren achtergebleven dan? Je raad het misschien al. Die was ook gestolen……