Rechts op de foto zie je Anouk. Die linker ben ik. Of beter gezegd : dat was ik in mijn jonge jaren. Laten we zeggen ergens begin jaren ’90, vlak voor een kerstgala. En ja, geloof me nou maar, dat groene colbertje was toen in de mode mensen.

Anouk en ik kennen elkaar van vroeger via een vriend van mij, waar Anouk toen verkering mee had. En nee, dus niet met mij. Heel veel jaren hebben Anouk en ik elkaar niet gezien, laat staan gesproken. Misschien zelfs wel meer dan 20 jaar. Tot we facebookvrienden werden. Want dat doe je met mensen die je van vroeger kent. Toch? Maar dan zie, en spreek je elkaar nog steeds niet.

Tot Anouk een andere auto wilde afgelopen zomer. En natuurlijk ga je dan naar je facebookvriend die iets met auto’s doet. Logisch zoiets. Zo ook Anouk, en dus is Anouk sinds afgelopen zomer naast een van mijn facebookvriendinnen, ook een klant van mij. Hoe leuk is dat!

Het weerzien afgelopen juni was top, goed en gezellig. We spraken o.a. over een kerstgala van de dansschool in Haarlem waar we destijds dansles hadden. Het was zo’n typisch ‘weet je nog’ gesprek. Ik zei dat ik van die avond van dat gala nog ergens wel een foto had. En ergens betekent eigenlijk hetzelfde als ‘ik heb geen flauw idee waar die foto nu is’. Dus wat doe je dan? Je laat het voor wat het is. Ook goed. Het ophalen van herinneringen van mensen die ons (lees mij…) proberen te leren dansen was al leuk genoeg.

Tot afgelopen week, toen ik bij toeval die foto ‘ergens’ tegenkwam, en ik meteen aan ons ‘weet je nog’ gesprek moest terugdenken. Dus Anouk, ik weet dat je meekijkt (en leest) nu, hier is die dan hoor!  Gewoon een keiharde goud van oud foto. Weet je nog?