Meer dan eens kreeg ik deze vraag van mijn vader, net als ik een échte automan. Vaak op hele gewone momenten, maar even zo vaak op een moment dat ik ‘m niet zag aankomen. Zoals afgelopen week, toen hij aan het vechten was tegen zijn pijn, en tegen zijn naderende afscheid. Hij vroeg het gewoon nog even aan me. Gewoon even tussendoor…..

Vanmorgen is hij overleden. Hij mocht slechts 76 jaar worden. En natuurlijk doet dat pijn en is het verdrietig, maar het is ook goed zo. Hij heeft gevochten voor wat ie waard was, met name de afgelopen week, en heeft nu eindelijk zijn rust. Geen strijd meer, en vooral geen pijn meer.

Maar ook geen ‘nog wat verkocht jongen?’ meer, en oh, wat zal ik die vraag van hem gaan missen!

Dag hele mooie lieve man. Je was mijn voorbeeld, mijn held, en mijn vriend.

Bedankt dat je 48 jaar lang mijn vader was, bedankt voor alle wijze lessen, bedankt voor al je hulp bij de start van mijn bedrijf, en bedankt dat je mij net zo gek van die auto’s hebt gekregen als jij dat was.

Rust zacht pap…..