Vanachter mijn bureau zag ik mijn toenmalige werkgever arriveren op de zaak met een hele bijzondere auto. En met ‘bijzondere auto’ deed ik de auto eigenlijk nog te kort, want waanzinnige auto was misschien wel meer op zijn plaats.
Ik keek er niet alleen vol verbazing naar, maar als échte autoliefhebber ook wel een beetje verliefd. Het was mijn werkgever kennelijk niet ontgaan dat ik er ietwat enthousiast van werd, want toen hij binnenkwam, gooide hij de sleutels in mijn richting. Het was een soort van uitnodiging om ook een rondje om te gaan met deze krankzinnige auto.
Ik nam de uitnodiging met een grote grijns aan, en snelde naar buiten, waarbij ik nog nét hoorde : ‘doe je wel voorzichtig Peet!’De auto in kwestie : De welhaast idiote Renault Clio 3.0 V6 Phase 2 met maar liefst 255 pk. Ja, je leest het goed, een Renault Clio met 255 pk! Deze Clio was ontwikkeld door de Sport afdeling van Renault, in samenwerking met Tom Walkingshaw Racing, en was een eerbetoon aan de successen van de afdeling motorsport van Renault.
Mijn werkgever had deze auto gekocht bij Renault financial services en hij had de kans gegrepen de Clio zelf mee terug te nemen. Gelijk had ie, en ik was er maar wat blij mee, want daardoor was er nu dus ook mijn kans! Ik nam plaats in de met alcantara beklede kuipstoelen, en startte de Clio. Met een harde brul in mijn rug (de motor ligt bij deze Clio achter de voorstoelen) kwam de V6 tot leven. Het eerste ‘wauw’ moment was daarmee een feit. Voorzichtig reed ik weg en nog voor ik in z’n vierde versnelling was aangekomen was daar al het tweede ‘wauw’ moment. Alsof ik gelanceerd werd.
Wat een krankzinnige auto was dit! Niet normaal! Ik stuurde de Clio over de polderwegen van de Alblasserwaard. Voor wie die niet kent, dit zijn van die heerlijke en mooi geasfalteerde asfaltstroken door een polder, vlak langs slootjes en boompjes. Het was een feestje en de Clio had het net als ik prima naar zijn zin. We werden in een heel korte tijd de beste vrienden waarbij het karakter van de Clio mij alle vertrouwen gaf. Na iedere bocht nodigde de Clio mij uit om de volgende nog nét iets harder te nemen, en dat 160 km/h over een polderweg ook met 185 km/h genomen kon worden.Tot ik godzijdank de helderheid van geest had (of eigenlijk kreeg…) dat dit naast fantastisch, ook gewoon spelen met vuur was. Alsof ik een grizzly beer aan het temmen was met een vishengel van de Action of zoiets…. Ik zag mij, of beter gezegd de Clio, in een flits om een boom heen gevouwen hangen, of liggend in een slootje.
En dat ik dan met mijn Nokia 6310 de zaak kon bellen met het slechte nieuws wanneer ik de mazzel zou hebben om nog uit te kunnen stappen. Nee, dat leek me maar niets, en ik begon mij in te houden. Het feestje was over. Leek mij beter….Ik reed, voor zover mogelijk met zo’n unieke auto, rustig terug naar de zaak en gaf bij aankomst de sleutels terug aan mijn werkgever. De grijns op mijn gezicht moet er een uit duizenden zijn geweest. Wat een geweldige ervaring was dit! Een ‘Once in a lifetime’ dingetje zeg maar. De Clio 3.0 V6 kwam je vroeger al bijna nooit in het wild tegen, en vandaag de dag al helemaal niet meer. Het is het een soort collectors item geworden en de prijzen zijn alsmaar stijgende.
Er zijn er ooit 1309 van gebouwd (de Phase 2) en ik kan mij zo voorstellen dat niet al deze exemplaren er nog zijn. Het zou zomaar kunnen dat een aantal exemplaren wel om een boom (of erger…) heen zijn gevouwen.